Het einde van een tijdperk

De laatste tijd heb ik het nieuws nauwlettend in de gaten gehouden. De laatste ontwikkelingen in het Midden-Oosten en met name Egypte bezorgen mij slapeloze nachten. Ikzelf ben geboren in Baghdad de hoofdstad van Irak. Samen met mijn één jaar oudere zus en ouders woonde ik in Baghdad. Ik was te jong om te begrijpen hoe het toentertijd in Irak aan toe ging. Mijn familie leed onder het corrupte regime van Saddam Hoessein. De angst voor de staat was sterk, als klein meisje wist ik alleen dat ik buitenshuis nooit over politiek mocht spreken. In 1991 brak de Golfoorlog uit in Irak, die tijd heeft alles veranderd. Het sloeg letterlijk en figuurlijk in als een bom. Het was een turningpoint. Mijn ouders namen definitief het besluit om Irak te ontvluchten. In 1994 was het dan zover, we moesten nu echt álles achterlaten, naar een vreemd land en een heel nieuw leven opbouwen. Mijn vader is bouwkundig ingenieur, samen met mijn opa had hij ons huis vanuit de grond opgebouwd. Mijn moeder was natuurkundedocente op een middelbare school. Beide moesten hun banen opgeven, afscheid nemen van vrienden en familie.We moesten natuurlijk onderweg onderduiken alles moest in het geheim gebeuren daarom konden we niet rechtstreeks naar Nederland. Vluchten werd gezien als landverraad en daar stond de doodstraf op. We reisden via Jordanie,Turkije, Rusland en Roemenie naar Nederland. Het heeft uiteindelijk een jaar geduurd tot we in een asielkzoekerscentrum in Den Haag aankwamen.

De reden waarom ik zo met het Tunesische en Egyptische volk meeleef is omdat ik als geen ander weet hoe die onvrijheid, onderdrukking en corruptie voelt. Ik ben zo ongelovelijk blij dat het volk het heft in eigen handen heeft genomen en besloten heeft om niks meer van die corrupte regering te pikken. Ik ben ervan overtuigd dat dit de enige manier is om hervorming tot stand te brengen. Interventie door het buitenland zorgt voor een averechts effect lijkt het wel. Kijk maar naar Irak, het Amerikaanse leger heeft de situatie in Irak alleen maar verergerd. Het Iraakse volk had net als Egypte een revolutie teweeg moeten brengen, op eigen kracht.

Ik had nooit gedacht dat zoiets moois nu al kon plaatsvinden. Sterker nog ik had in mijn opiniestuk voor Media & Maatschappij het volgende geschreven: "Ik zou graag willen zeggen dat Nederland zich moet inspannen voor het recht op vrije meningsuiting in andere landen. Maar als ik het realistisch bekijk, denk ik dat het onbegonnen werk is. Je wilt dan als land de hele Arabische mentaliteit veranderen. Dat is zo verschrikkelijk moeilijk. In het Midden-Oosten is de regering zeer orthodox, bij hun heerst er een afkeer naar het westen. Zij vinden onze wetten en mentaliteit slecht, hoe kunnen wij hen dan ooit ervan overtuigen dat vrijheid van meningsuiting een fundamenteel recht van elk mens hoort te zijn? Ik hoop het nog mee te kunnen maken."

Een paar weken later was het dan zover, ik heb het mee mogen maken..

Tahrir!