Schoonheidsidealen

Laatst heb ik een documentaire gezien over plastische chirurgie in Iran. Iran staat bekend als het land met de meeste neuscorrecties ter wereld. In 2006 werden er bijvoorbeeld 35.000 operaties uitgevoerd, terwijl er in een Europees land gemiddeld 6000 neuscorrecties per jaar worden uitgevoerd. Bovendien zijn er in Iran enorm veel chirurgen die gespecialiseerd zijn in plastische chirurgie, dit maakt dat veel mensen naar Iran komen om de operatie hier te ondergaan bij de ervaren chirurgen.  Het is in Iran tegenwoordig de normaalste gans van zaken geworden. De meerendeel van de Iraanse vrouwen doen het. Ze zien het als een teken van status en dat je geld hebt. Ze laten daarom het verband soms maanden zitten, zodat anderen overduidelijk kunnen zien dat zij een neusoperatie hebben ondergaan. De grootste reden waarom ze het doen is om snel een geschikte huwelijkskandidaat te vinden.

Niet alleen in Iran, maar ook in veel andere Arabische landen zoals Libanon worden er enorm veel plastische operaties uitgevoerd. Arabische vrouwen willen er vooral zo westers mogelijk uitzien. Ze willen een smalle neus, mooie jukbeenderen, gekleurde ogen en blond haar. Dit komt omdat de schoonheidsideaal in Arabische landen een blanke huid, lichte ogen en licht haar is. Erg zeldzaam dus. Nu je dit schoonheidsideel gewoon kunt 'kopen' grijpen veel vrouwen hun kans en laten iets aan zichzelf veranderen. Het gevolg is dat Arabieren hun ertnische identiteit verliezen.

Mixed School

De laatste tijd is er veel rumoer rondom de zwarte scholen in Nederland. Moeten de aantallen teruggedrongen worden of niet? Dit vraagstuk is al jaren aan de orde in de Tweede Kamer. Ik ben het in zoverre met Maja van Bijsterveld eens, dat er geen probleem is, zolang de kwaliteit van het onderwijs goed is. Uit recent onderzoek is ook gebleken dat die kwaliteit goed is.

Wat ik ook vind is dat islamitische scholen overbodig zijn. Op deze scholen zitten ook alleen maar niet-westerse kinderen en die kinderen komen amper in aanraking met westerse kinderen. Daarnaast geloof ik niet dat een kind van 6 jaar zelf de keuze kan maken of hij/zij op een islamitische school onderwezen wil worden. Dit is altijd de keus van de ouders en het bepaalt eigenlijk de rest van het leven van dat kind. Ik vind juist dat een kind moet opgroeien rond heel veel verschillende geloven en culturen zodat hij/zij een eigen mening kan gaan vormen en zelf kan kiezen al dan niet ergens in te geloven. Op de baisschool en vooral middelbare school ontwikkel je je tot de persoon die je eigenlijk blijft. Daarom zijn die periodes in je leven het belangrijkst. Het is belangrijk om een goeie school voor je kind te kiezen, dat je kind vrijheid heeft en onafhankelijke onderwijs kan genieten.

Bagdad Film School

Laatst heb ik een hele mooie documentaire gezien. Het gaat over jongeren die een mediastudie (willen) doen in mijn geboorteland Irak. Het zijn jongens en meiden precies zoals ik. In die documentaire volg je hun in hun dagelijkse leven en de dingen die ze meemaken. Bagdad is nog altijd een van de gevaarlijkste plekken op aarde, en dat zie je. De verhalen die je hoort zijn onbegrijpelijk. Elke dag worden er onschuldige mensen vermoord. De leerlingen riskeren ook hun leven omdat werken als journalist in Bagdad erg gevaarlijk is. De vrijheid van meningsuiting is er in Irak niet zoals hier in Nederland. Het is daarom link om over bepaalde politieke onderwerpen je mening te geven of schrijven. Deze documentaire heeft mij erg ontroerd. Voor mij is het allemaal zo vanzelfsprekend dat ik naar school kan gaan, de studie volg die ik leuk vind en leer om mijn mening te versterken. Voor diezelfde studenten in Irak is dat allemaal niet vanzelfsprekend en zij wagen hun eigen leven ervoor, echt bizar. Ik heb zoveel respect voor ze gekregen, omdat ze doorzetten en niet bang zijn om te doen waar zij van houden. Ik wil later zeker iets met documentaires doen, ik hou ervan om naar echte mensen en echte verhalen te kijken die vooral inspireren. Deze documentaire heet Bagdad Film School en ik raad het iedereen aan om het een keer te kijken.

Amsterdam Melting Pot

Vandaag scheen heerlijk de zon, ik besloot om samen met wat vrienden een terrasje op Rembrandtplein op te zoeken. Ik ben het gelukkigst als ik lekker in het zonnetje zit met een drankje en een peukje en naar mooie mensen kijken die voorbij lopen. Vandaag ging ik het toch anders doen, ik concentreerde mij op de soort mensen die langs liepen. Ik ging opletten hoe ze eruitzagen en wat hun afkomst is. Ik heb denk ik 20 verschillende etniciteiten gesignaleerd. Bijzonder eigenlijk, hoeveel verschillende mensen met verschillende achtergronden hier in Nederland wonen. Zo zag ik Surinamers, Antilianen, Afghanen, Indonesiers, Turken, Marokanen, Iraniers, Irakezen, Polen, Russen, Fransen, Grieken, Spanjaarden, Italianen, Molukkers, Indiers, Chinezen, Japanners en Britten.

Interviewskills

Voor het vak Journalistiek mag ik naar aanleiding van een actueel nieuwsbericht een persoon interviewen. In de Volkskrant las ik het artikel 'Ironisch tijdsbeeld over inburgeren' zie hier. In dit artikel wordt verteld over het nieuwste project van Karijn Kakebeeke. Als fotojournalist reist zij de hele wereld over naar inspirerende verhalen. Haar nieuwste project 'De Vluchtelingenjackpot' is een reizende tentoonstelling met mooie en aangrijpende foto's van vluchtelingen in Nederland. In 2009 heeft ze de Paris Photo Prize For Contemporary Photography gewonnen. Vandaag heb ik contact met haar opgenomen en gevraagd of ik haar mag interviewen. Dat vindt ze goed en volgende week spreken we af op haar kantoor. Echt leuk ik laat jullie weten hoe het is gegaan!

Masterclass 'opiniestuk schrijven'

Een paar dagen terug heb ik deelgenomen aan de masterclass 'opiniestuk schrijven.' Deze masterclass werd gegeven door Arnold Vonk. Het was een enorm leuke en leerzamen masteclass. Zo kwam ik erachter dat Vonk bij de Volkskrant gewerkt heeft. Sinds een half jaar heb ik een abonnement op de Volkskrant.

Tijdens de class gaf Vonk vooral handige tips voor als we ooit een opiniestuk willen aanbieden aan een krant. Zo vertelde hij over de verschillende essentiele contactmomenten. Die bepalen eigenlijk mede of jouw opiniestuk opgemerkt en gepubliceerd wordt. Het eerste contactmoment is de redactie van een krant opbellen en vragen of ze het leuk lijkt als je over een bepaald onderwerp iets schrijft. Dan weet je namelijk al of er uberhaupt behoefte is aan jouw opiniestuk, dat bespaart je eventuele verspilde moeite. Het tweede contactmoment is je opiniestuk opsturen naar een krant. Het derde contactmoment is na een paar dagen weer de redactie opbellen en vragen of ze je opiniestukken hebben ontvangen/gelezen.  Vonk vertelde dat er wekelijks zo een honderd opiniestukken naar een krant opgestuurd worden. De kans is groot dat jouw stuk dan ergens op de stapel belandt en wellicht vergeten wordt. Door middel van deze derde contactmoment herinner je de redactie eraan dat jij een opiniestuk hebt opgestuurd en misschien wekt het hun nieuwsgierigheid en leggen ze jouw stuk bovenop de stapel.

Verder werd ons verteld in welke stijlen je een opiniestuk kunt schrijven en hoelang elk ongeveer moet zijn.

Toen ik mijn opiniestuk van Vonk terugkreeg zag ik dat hij als commentaar erbij had geschreven dat ik mijn opiniestuk een keer opnieuw naar hem kon sturen met verwijzingen naar actualiteiten. Het grappige is dat ik mijn opiniestuk had ingeleverd, een paar weken voordat de allereerste opstanden in Tunesie waren begonnen, ik durf het bijna geen toeval meer te noemen. Dus mijn plan nu is om een nieuw opiniestuk te schrijven over de opstanden in het Midden-Oosten, misschien gecombineerd met dit opiniestuk. Arnold Vonk kan mij er dan misschien bij helpen om het gepubliceerd te krijgen bij de Volkskrant aangezien hij daar veel contacten heeft. Spannend, ik houd jullie op de hoogte!

Over de grens van en naar de vrijheid

Voor het vak Media & Maatschappij moest ik een opiniestuk schrijven. Ik koos voor het onderwerp vrijheid van meningsuiting. Een paar weken later kreeg ik een email van mijn docent Arnold Vonk met de mededeling dat ik in hun ogen een (bijzonder) goed opiniestuk heb geschreven en dat ik mag deelnemen aan de masterclass opiniestuk schrijven. Hieronder kunnen jullie my winning opiniestuk lezen!

Over de grens van en naar de vrijheid

Ik ben geboren in Bagdad, de hoofdstad van Irak. Hoewel ik vijf jaar was toen ik met mijn ouders en zus het land verliet, kan ik mij heel veel uit die tijd herinneren. Ik heb de Golfoorlog van 1991 meegemaakt. Die tijd heeft alles veranderd. Het heeft de doorslag voor mijn ouders gegeven om de beslissing te nemen het land uit te vluchten. Mijn ouders zagen geen toekomst in Irak voor mij en mijn zus. Daarnaast werden wij, christelijke Irakezen, toch wel anders behandeld dan de grote Islamitische meerderheid. Tenminste, dat is hoe mijn familie het ervoer. Wij zijn gevlucht om vrijheid, veiligheid en gelijkheid te vinden en boven alles een toekomst op te kunnen bouwen zonder fundamentele beperkingen.

Democratie in Irak heeft nooit bestaan en daarmee ook de vrijheid van meningsuiting niet. Ik zie mijn geboorteland als een koppig kind dat helaas alleen lijkt te gehoorzamen onder de strenge arm van een dictator. De angst voor de staat is en was sterk vooral tijdens het regime van Saddam Hoessein. Buitenshuis werd er nooit over politiek gesproken en deed je dat wel dan riskeerde je een bedreiging, gevangenisstraf of zelfs de dood.
In Nederland is dit ondenkbaar, hier is de vrijheid van meningsuiting vanzelfsprekend, een fundamenteel recht wat het ook behoort te zijn overal ter wereld. Maar cultuur, geloof en een corrupte regering maken dit vooral in de Arabische landen onmogelijk. Als je jezelf tegenwoordig in Irak iets te modern kleedt of een moderne kapsel neemt of moderne ideeën nastreeft (dus indirect je mening uit), word je geëxecuteerd.  
In Nederland heb ik nooit gevoeld of zelfs gedacht aan het feit dat ik een ‘buitenlander’ ben. Ik voel mij meer Nederlands dan Irakees. Ik kan de Arabische taal nog amper spreken, ik kan het niet lezen noch schrijven. Ik denk, voel en uit mij in het Nederlands. Soms vraag ik mij af of ik mij schuldig moet voelen voor het feit dat ik meer van Nederland houd dan van Irak. Ik heb (bijna) geen emotionele binding met Irak en ik hecht geen waarde aan Arabische culturele tradities. Ik zie mijzelf als een individu.
Ik zou graag willen zeggen dat Nederland zich moet inspannen voor het recht op vrije meningsuiting in andere landen. Maar als ik het realistisch bekijk, denk ik dat het onbegonnen werk is. Je wilt dan als land de hele Arabische mentaliteit veranderen. Dat is zo verschrikkelijk moeilijk. In het Midden-Oosten zoals in Iran en Saoedi-Arabië is de regering zeer orthodox, bij hun heerst er een afkeer naar het westen. Zij vinden onze wetten en mentaliteit slecht, hoe kunnen wij hen dan ooit ervan overtuigen dat vrijheid van meningsuiting een fundamenteel recht van elk mens hoort te zijn? Ik hoop het nog mee te kunnen maken.

Leven zonder welke vrijheid dan ook is leven in gevangenschap.  Je mening uiten is een fundamenteel belang omdat het ons ontplooit tot een weldenkend en intellectueel individu. In mijn opinie weegt elke grondrecht even zwaar, maar toch vind ik de vrijheid van  meningsuiting de belangrijkste. Misschien besef ík dat sterker omdat ik zelf die onvrijheid in Irak heb beleefd.